مردم از گوشه و کنار دنیا برای تماشای مراسم تاجگذاری پادشاه چارلز سوم جمع می‌شوند، اما این مراسم اهمیت ویژه‌ای برای کانادا دارد. پادشاه جدید در کنار دیگر عناوین خود، رسماً به‌عنوان پادشاه کانادا نامیده می‌شود.
این اولین تاجگذاری یک پادشاه بریتانیا در ۷۰ سال گذشته است. آخرین مراسم تاجگذاری در سال ۱۹۵۲ برای ملکه الیزابت دوم انجام شد.
به مناسبت این روز، نخست‌وزیر کانادا جاستین ترودو Justin Trudeau برای شرکت در مراسم به‌همراه روزآن آرچیبالد RoseAnne Archibald، رئیس ملی مجمع ملل اول، نتان اوبد Natan Obed، رئیس شورای ملی متیس و کسیدی کارون Cassidy Caron، رئیس شورای ملی متیس، در لندن حضور خواهند داشت.
منشی شورای خصوصی و دبیر کابینه، جانیس شارت Janice Charette، نیز در این مراسم شرکت کرده و رهبران جوان در این هیئت کانادایی همراه خواهند بود.
در کانادا، این روز با یک مراسم رسمی در اتاوا در ۶م ماه می مشخص می‌شود. همچنین در سراسر کشور کانادا در ۶ و ۷ می ۲۰۲۳ جشن‌هایی برگزار خواهد شد.
کانادا یک پادشاه دارد زیرا یک سلطنت مشروطه است. این بدان معنی است که یک پادشاه (تاج) به‌عنوان رئیس دولت خود دارد و از نظر فنی، قدرت حکومت در اختیار ولیعهد است اما به دولت سپرده شده است تا از طرف و به نفع مردم حکومت کند.
نقش پادشاه در کانادا
سیستم پارلمانی کانادا بر اساس سنت بریتانیایی یا «وستمینستر» بنا شده است. این کشور متشکل از تاج، سنا و مجلس عوام است و قوانین پس از موافقت هر سه طرف تصویب می‌شوند.
در حال حاضر، پادشاه نقش کوچکی در دولت کانادا دارد و صرفاً نمادین است. نماینده‌ی پادشاه در کانادا، فرماندار کل، در چندین مراسم تشریفاتی شرکت می‌کند و نماینده کانادا در بازدیدهای دولتی و سایر رویدادهای بین‌المللی است. همچنین مسؤل انحلال رسمی پارلمان در زمان برگزاری انتخابات محسوب می‌شود.
فرماندار کل همچنین این اختیار را دارد که به لوایحی که از مجلس عوام و سنای کانادا می‌گذرد، موافقت سلطنتی اعطا کند. اما، در حالی که امضای فرماندار کل برای تصویب قانون لازم است، وظیفه‌ی آن‌ها بی‌طرف ماندن است. این بدان معنی است که اگر لایحه‌ای در مجلس تصویب شده باشد، ولیعهد بدون دخالت یا اشتراک نظر آن را امضا می‌کند.
به عبارت دیگر، پادشاه و نمایندگانش مستقیماً در حکومت کانادا دخالت ندارند و این نقش صرفاً یک نقش سنتی است.
سوگند بیعت با حاکم
با این‌حال، سوگند وفاداری به پادشاه بخشی از سوگند شهروندی کانادا است.
اداره مهاجرت و شهروندی کانادا (IRCC) یک راهنمای مطالعه برای تازه‌واردانی که باید سوگند شهروندی بخوانند ارائه می‌دهد.
با سوگند وفاداری به پادشاه، کانادایی‌های جدید وفاداری خود را به شخصی که نماینده‌ی همه کانادایی‌ها است و نه تنها به سندی مانند قانون اساسی، نمادهایی مانند پرچم، یا یک نهاد ژئوپلیتیکی مانند یک کشور ابراز می‌کنند.
احساس کانادایی‌ها نسبت به سلطنت
در حالی که راهنمای مطالعه‌ی شهروندی کانادا میگوید که حاکمیت نماینده همه‌ی کانادایی‌ها است، به‌نظر می‌رسد سطح پایینی از حمایت از پادشاه چارلز و سلطنت در میان کانادایی‌ها وجود دارد.
یک نظرسنجی اخیر توسط مؤسسه انگوس رید نشان می‌دهد که اکنون کانادایی‌ها نسبت به سال‌های گذشته کمتر از سلطنت حمایت می‌کنندو در انتظار تاج گذاری هستند. طبق این نظرسنجی مردم احساس می‌کنند خانواده‌ی سلطنتی به شخص آن‌ها مربوط نمی‌شود (۴۹٪) یا به مرور زمان این احساس ارتباط و اهمیت کمتر می‌شود (۲۸٪).
یک گروه کوچک‌تر، از هر پنج نفر (۲۰%)، معتقدند خانواده‌ی سلطنتی به اندازه‌ی گذشته مهم است، در حالی که تعداد کمی (۳%) آن‌ها را در نتیجه‌ی رشد میبینند.
این نظرسنجی میگوید که به غیر از زنان بالای ۵۵ سال، بیش از ۶۴ درصد کانادایی‌ها فکر می‌کنند که این کشور باید روابط خود را با سلطنت بریتانیا قطع کند.
یک نظرسنجی از همان مؤسسه در سال ۲۰۲۲ نشان داد که ۴۹٪ از کانادایی‌ها احساس می‌کنند که سلطنت دارای ارزش‌های قدیمی است.
با وجود سطح پایین حمایت از سلطنت در آن زمان، حمایت از ملکه الیزابت دوم به‌عنوان یک فرد وجود داشت. اما این قضیه در مورد شاه چارلز صدق نمی‌کند. آخرین داده‌ها نشان می‌دهد که ۶۰ درصد با به رسمیت شناختن وی به‌عنوان پادشاه کانادا مخالف هستند. بالاترین میزان محبوبیت او از کانادایی‌های بالای ۵۴ سال (۳۵%) است.
تاریخچه‌ی سلطنت در کانادا
کانادا از سال ۱۵۳۴ دارای سلطنت بوده است، اما اولین پادشاه کانادا، پادشاه فرانسه فرانسیس اول بود. این به این دلیل است که ژاک کارتیه Jacques Cartier، یکی از اولین کاشفان اروپایی که به کانادا رسید، در همان سال به رودخانه سنت لارنس رسید و ادعا کرد آن سرزمین متعلق به فرانسه است.
برای چندین سال پس از آن، حاکمیت بر سرزمینی که اکنون کانادا است، بین فرانسه و انگلیس که هر دو دارای قدرت بودند، رد و بدل می‌شد. در نهایت، پس از جنگ در اواخر قرن هجدهم، فرانسه کانادا را به بریتانیا واگذار کرد و از آن زمان تاکنون حاکمیت کانادا تحت سلطنت انگلیس بوده است.
از آن زمان تا سال ۱۸۶۷، ولیعهد و دولت بریتانیا تا حد زیادی مسئول تصمیم‌گیری‌های عمده در مورد نحوه‌ی اداره‌ی مستعمرات کانادا (استان‌های مجزا) بودند، اگرچه استان‌های (اکنون) مجلس قانون‌گذاری خود را دارند.
در سال ۱۸۶۷، بریتانیا “قانون آمریکای شمالی بریتانیا” را امضا کرد و به چهار استان اجازه داد تا در جهت حکومت و اداره کانادا با هم متحد شوند و اکثریت حکومت را بر عهده بگیرند.
نقش بریتانیا در دولت کانادا بین سال‌های ۱۸۶۷ و ۱۹۸۲ زمانی که قانون اساسی به قانونی مبنی بر استقلال کامل کانادا از بریتانیا امضا شد، تنها شاهد تغییرات جزئی بود.
قانون اساسی کانادا به کانادا اجازه می‌دهد تا بدون تأیید بریتانیا یا سلطنت تغییراتی در قانون اساسی خود ایجاد کند. ملکه الیزابت دوم برای امضای این سند در کانادا حضور داشت.